1.ภาษามาตรฐาน
หรือภาษาระดับพิธีกร
เป็นภาษาที่ดีที่สุดและถูกต้องตามหลักไวยากรณ์มากที่สุด มีการใช้ถ้อยคำที่เลือเฟ้นแล้วว่า ไพเราะและก่อให้เกิดความจรรโลงใจ ภาษาระดับนี้ใช้ในการเขียนเรื่องสำคัญ หรือเอกสารที่มุ้งเน้นให้เป็นหลักฐานทางราชการ
ผู้ใช้ภาษาระดับนี้มักเป็นบุคคลสำคัญ
ผู้กล่าวมักเตรียมวาทนิพนธ์ไว้ล่วงหน้า
ภาษามาตรฐาน
ภาษาพิธีกร หรือภาษาแบบแผน มีลักษณะสำคัญดังนี้
1)
ใช้ภาษาระดับเดียวกัน ไม่นำภาษาอื่นมาปะปน
2)
ใช้คำศัพท์สุภาพที่เป็นศัพท์ทางวิชาการและศัพท์บัญญัติ
3) ไม่ใช้คำย่อ
เช่น ตำแหน่งบุคคลหรือยศ
4) ต้องไม่ตัดทอนรูปประโยค
5) สำนวนภาษามีลักษณะเป็นกลาง ไม่ตลกขบขัน
หรือเสียดสียั่วล้อ
6) หลีกเลี่ยงการใช้ภาษาที่มีลักษณะโต้เถียง และการใช้ภาษาที่เป็นโวหาร
2.ภาษากึ่งมาตรฐาน
หรือกึ่งพิธีกร ภาษาระดับนี้คล้ายกับภาษามาตรฐานแต่ลดความเป็นการเป็นงานลงบ้าง
เพื่อให้เกิดสัมพนธภาพระหว่างผู้รับสารและผู้ส่งสาร
ภาษากึ่งมาตรฐาน
ภาษากึ่งพิธีกร
หรือภาษากึ่งแบบแผน
มีลักษณะสำคัญดังนี้
1) บางครั้งอาจใช้คำย่อได้ แต่เป็นคำย่อที่ยอมรับโดยทั่วไปเป็นสากล
2)
เป็นภาษาสุภาพที่พูดกันอยู่ในชีวิตประจำวันทั่วๆ ไป
3) อาจตัดทอนรูปประโยคได้ แต่ต้องสามารถสื่อความหมายได้ชัดเจนสมบูรณ์
4)
มีสำนวนเฉพาะตัวให้เห็นความเชื่อมั่นในตนเอง อาจแสดงทรรศนะหรืออารมณ์ได้ แต่ต้องไม่หยาบคาย
5) น้ำเสียงของข้อเขียนไม่เข้มขรึมเอาการเอางาน อาจมัยั่วล้อและแทรกอารมณ์ขันไว้
3.ภาษาไม่เป็นระดับพิธีการ
หรือระดับกันเอง
ภาษาระดับนี้มักใช้ในวงจำกัด
เช่น ภายในครอบครัว ระหว่างสามีภรรยา หรือระหว่างเพื่อนสนิท สถานที่มักจะเป็นส่วนตัว
ภาษาระดับนี้มรหลายชนิด เช่น ภาษาสแลง
ภาษาอื่น ภาษาตลาดเป็นต้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น